Dziś pożegnaliśmy znaną poetkę żywiecka Wandę Miodońską. Miała 86 lat. Przez 40 lat była członkiem, a przez prawie 20 lat prezesem Grupy Literackiej Gronie przy Towarzystwie Miłośników Ziemi Żywieckiej. Wydała wiele tomików wierszy opiewających piękno ziemi żywieckiej, przyrodę, ludzi i Boga. W swoim życiu otrzymała wiele odznaczeń i dyplomów oraz była wpisana do Złotej Księgi Miasta Żywca.
Przez wiele lat pracowała w Telekomunikacji i Poczcie Polskiej, pełniąc funkcję zastępcy dyrektora poczty w Żywcu. Pamiętam Panią Wandę bardzo dobrze, z wielu lat wspólnej pracy. Była przedstawicielką pokolenia, które przeżyło piekło okupacji, komunistycznego zniewolenia, ale w Jej poezji przewijała się ogromna nadzieja, że piękno otaczającego krajobrazu, jest mocą, której nie da rady żadne zło, nawet największe, którego była świadkiem.
Najpierw odeszła Magdalena Zawada, niedawno Adam Wróbel, teraz nie ma wśród nas Wandy Miodońskiej. Poetki, która była słynna już za życia, której wybitne wiersze deklamowały dzieci na konkursach, czasem nie mając pojęcia, że kobieta, które je napisała wciąż żyje. Dlaczego Wanda Miodońska była tak znakomita? Korzystając z dobrodziejstw techniki możemy łatwo dotrzeć do Jej poezji. Przeczytajmy choć jeden wiersz. Jeden. A wówczas zrozumiemy, kogo właśnie straciliśmy.
Cześć Jej Pamięci.
Brak komentarzy